Marzec większości kojarzy się z początkiem wiosny, topieniem Marzanny, a uczniom z dniem wagarowicza. Mówimy o równonocy wiosennej, czyli o zrównaniu się długości dnia i nocy. Słońce wschodzi wtedy w miejscu geograficznego wschodu i zachodzi w miejscu geograficznego zachodu. Na co dzień taka informacja nam wystarcza. Jednak za początek astronomicznej wiosny uważamy moment przejścia Słońca przez Punkt Barana. W tym roku nastąpi to 20 marca o godzinie 4:50 nad ranem.
Wieczorami na niebie dominuje planeta Wenus, za to nad ranem możemy podziwiać Marsa, Jowisza i Saturna.
Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS) będzie widoczna w pierwszej połowie miesiąca dopiero w drugiej części nocy, by po 18 marca powrócić na wieczorne niebo.
Satelity serii Starlink podobnie do ISS najpierw pojawią się po północy, ale już od 12 marca będziemy mogli wieczorami podziwiać te „kosmiczne pociągi”
- 2.03 – I kwadra Księżyca
- 9.03 – pełnia Księżyca
- 16.03 – III kwadra Księżyca
- 18.03 – nad ranem Saturn, Jowisz, Mars i Księżyc blisko siebie
- 20.03 – 4:50 Rano początek astronomicznej wiosny
- 24.03 – nów Księżyca
- 28.03 – wieczorem koniunkcja Księżyca i Wenus
- 29.03 – wieczorem Księżyc blisko Hiad
- 31.03 – nad ranem koniunkcja Marsa i Saturna
Punkt Barana – jeden z dwóch punktów przecięcia się ekliptyki z równikiem niebieskim. Jest początkiem układu współrzędnych zarówno równikowych, jak i ekliptycznych. Nazwa wzięła się stąd, ze ponad 2 tysiące lat temu punkt ten znajdował się na tle gwiazdozbioru Barana, jednak wskutek precesji osi obrotu Ziemi, dziś punkt Barana znajduje się na tle gwiazdozbioru Ryb a za kolejne 600 lat będzie już na tle gwiazdozbioru Wodnika.
Ekliptyka – okrąg wielki na sferze niebieskiej, po którym w ciągu roku pozornie porusza się Słońce obserwowane z Ziemi.
Równik niebieski – okrąg wielki zawarty w płaszczyźnie prostopadłej do osi obrotu sfery niebieskiej. Płaszczyzna ta pokrywa się z płaszczyzną równika ziemskiego. Dzieli sferę niebieską na dwie równe części: północną i południową.
Janusz Nicewicz
