W tym roku święta Wielkanocy wypadają właśnie w kwietniu. Dlaczego? Podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono, że będzie się ją obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Ta skomplikowana zasada jest w istocie przełożeniem na solarny w swej naturze kalendarz juliański konkretnej daty 14 nisan z religijnego kalendarza hebrajskiego, który jest kalendarzem lunarno-solarnym. Data 14 nisan wyznacza w kalendarzu hebrajskim początek święta Paschy, wokół którego działy się wydarzenia zbawcze. Wielkanoc jest, więc świętem ruchomym: może wypaść najwcześniej 22 marca, zaś najpóźniej 25 kwietnia.
Natomiast na naszym niebie najwięcej będzie się działo przed wschodem Słońca. Planety Wenus, Mars, Jowisz i Saturn są widoczne na porannym niebie. Zaś Merkurego możemy obserwować pod koniec miesiąca nad zachodnim horyzontem. Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS) będzie widoczna do 4 kwietnia na wieczornym niebie, następnie pojawi się od 26 kwietnia nad ranem. Wszystkie przeloty ISS i innych satelitów na stronie: heavens-above.com. 30 kwietnia nastąpi częściowe zaćmienie Słońca, jednak będzie niewidoczne z terenu Polski.
1 IV – nów Księżyca
5 IV – nad ranem koniunkcja Marsa i Saturna/wieczorem Księżyc między Plejadami i Hiadami
7 IV – Księżyc w apogeum
9 IV – I kwadra Księżyca/koniunkcja Księżyca i gwiazdy Polluks
12 IV – koniunkcja Księżyca i gwiazdy Regulus/nad ranem koniunkcja Jowisza i Neptuna
16 IV – pełnia Księżyca
17 IV – Wielkanoc
18 IV – wieczorem koniunkcja Merkurego i Urana
19 IV – Księżyc w perygeum
22 IV – Dzień Ziemi/maksimum roju Lirydy (ZHR=20)
23 IV – III kwadra Księżyca
24 IV – 32 rocznica wystrzelenia Kosmicznego Teleskopu Hubble’a
26 IV – nad ranem koniunkcja Księżyca i Marsa
27 IV – nad ranem koniunkcja Księżyca, Wenus i Jowisza
29 IV – maksimum widoczności Merkurego na wieczornym niebie
30 IV – nów Księżyca/koniunkcja Wenus i Jowisza/częściowe zaćmienie Słońca (niewidoczne w Polsce)
